Ο χώρος της πολίτικης είναι συνήθως σκληρός. Και τούτο διότι είναι από την φύση του ανταγωνιστικός, επισημαίνει ο Γιάννης Λούλης, σχολιάζοντας τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο διδάκτωρ του Cambridge, επικοινωνιολόγος και συγγραφέας αρκετών βιβλίων, αναφέρει σε άρθρο του στο iEidiseis.gr πως στις περιπτώσεις αυτές, στις δημοκρατίες, εκείνοι που κερδίζουν, δεν είναι όσοι, εκδηλώνονται συγκρουσιακά και σπρώχνουν τα πράγματα στα άκρα. Η μεγάλη πρόκληση, είναι εφόσον υπάρχει πόλωση, όσοι επιλέξουν να γίνουν πιο επιθετικοί, να μην ξεπεράσουν κάποια όρια.
Στη συνέχεια, ο Γιάννης Λούλης αναφέρει:
Με δύο λόγια: αν η μία πλευρά επενδύει στην απολυτά εμπάθεια, και η άλλη πλευρά έχει σταθερά χαμηλούς τόνους, είναι η τελευταία που κερδίζει την πολίτικη μάχη. Τα πράγματα εδώ είναι ξεκάθαρα. Έτσι, είναι λοιπόν πλέον φανερό, πως στον εμφύλιο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κασσελάκης επικρατεί κατά κράτος. Είναι μετρημένος, ήρεμος, χαμογελαστός.
Αντίθετα, οι ανταγωνιστές του, με τον τρόπο που λειτουργούν αυτοκτονούν καθημερινά πολίτικα. Επίσης κυριαρχούνται από ένα συναίσθημα: το μένος! Αυτό ξεχειλίζει. Χωρίς φραγμούς.
Σε αυτό, ο Κασσελάκης άπαντα με μία εικόνα αυτοσυγκράτησης και μετριοπάθεια. Εμφανίζεται ως η ήρεμη δύναμη αλλά είναι και μετριοπαθής και ηγετικός, ενώ απέναντι του υπάρχει, πέραν της απουσίας ηγέτη, ως κυρίαρχη εικόνα, το τυφλό μένος.
Ακόμη και η υπερβολή του Κασσελάκη ότι είναι «υπηρέτης» των οπαδών του, δεν ενοχλεί – αν και θα αρκούσε το να πει ότι «υπηρετεί κοινούς στόχους». Η μία πλευρά είναι λοιπόν ήρεμη και χαμογελαστή ενώ αποπνέει αυτοπεποίθηση. Η άλλη πλευρά, έξαλλη, σκυθρωπή και συγκρουσιακή. Κλείνει τον κύκλο της.
Συμπέρασμα:
Η ξεφτισμένη σελίδα του ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται στην απολυτή συμπύκνωση χωρίς στοιχειώδη ηγεσία.
Την ίδια ώρα μία πολύ πιο φρέσκια και μετριοπαθής ηγεσία ανοίγει ένα νέο δρόμο με νέες προοπτικές.
Συμπέρασμα:
Άλλοι αυτοκτονούν
Άλλοι ξαναγεννιούνται
