Του Γιώργου Λακόπουλου
Ο δρόμος επιστροφής για τον Αλέξη Τσίπρα δεν υπάρχει -πρέπει να τον ανοίξει ο ίδιος
Η επιστροφή του από την Αμερική αναθέρμανε τις εικασίες για τους σχεδιασμούς του. Αν έχει χάρτη πορείας, κανείς δεν τον γνωρίζει.
Συνεπώς, τα σενάρια περί ίδρυσης νέου κόμματος, συγκόλλησης του σπασμένου βάζου του ΣΥΡΙΖΑ, σύμπραξης με άλλους πρώην και οι λοιπές εκδοχές για την επένδυση του προσωπικού πολιτικού κεφαλαίου του, διαμορφώνονται στο κενό.
Η σοβαρή συζήτηση για τον Αλέξη Τσίπρα αρχίζει από το ερώτημα: ως πολιτικό πρόσωπο, βρίσκεται σε καλύτερη θέση, σχεδόν δυο χρόνια από την εκλογική συντριβή του; Χωρίς απάντηση, δεν υπάρχει συνέχεια.
Απάντηση από τον ίδιο. Δεν την έχει δώσει ακόμη, γιατί είναι επώδυνη. Περιλαμβάνει από τη διαχείριση των βαριδιών του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τον Καμμένο. Από τη χαμένη ευκαιρία ανασύνταξης μετά το 2019, μέχρι τον Κασσελάκη.
Αλλά, στην πολιτική κανείς δεν πέρασε στην επόμενη φάση του, χωρίς τις ωδίνες της αυτοκριτικής. Όχι μόνο για τα παλιά και για τα σημερινά.
Π.χ., είναι κέρδος η υπερορία του, σε περίοδο που στην Ελλάδα καίγεται το πελεκούδι; Τον ωφέλησε η δημοσιότητα που έδωσε σε μια δραστηριότητα, που θα ήταν αποδοτικότερη αν είχε εξελιχθεί διακριτικά και για ίδια χρήση;
Το επόμενο ερώτημα είναι: υπάρχει μετά ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρας; Ή παραμένει ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον περιγράφουν από τη μια Φάμελλος και ο Παππάς και από την άλλη ο Ζαχαριάδης και ο Ραγκούσης;
Αποδέχεται ότι κεφάλαιο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κλείσει, με τον τρόπο είχε κλείσει -τηρουμένων των αναλογιών -το κεφάλαιο «Ένωση Κέντρου» για τον Ανδρέα Παπανδρέου και ΕΡΕ για τον Καραμανλή;
Οι δραστηριότητές του με το ομώνυμο Ινστιτούτο και οι «επαφές» και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού απλώς παρακάμπτουν το ερώτημα. Αλλά, έτσι δεν έρχεται πιο κοντά στα πράγματα.
Πιο κοντά -για πολιτικό με πρωταγωνιστική προοπτική- σημαίνει πιο κοντά στους πολίτες, στις ανάγκες της χώρας, στην πολιτική καθημερινότητα.
Οι αυτοαναφορικές αναλύσεις για τη Δημοκρατία και τη διεθνή κατάσταση και οι δημοσκοπικές σαπουνόφουσκες δεν αρκούν. Απαιτείται προσωπική πολιτική δράση -«στο πεδίο». Από πότε έχει να ηγηθεί λαϊκής δραστηριότητας, ή να μιλήσει στη Βουλή;
Αλέξης Τσίπρας: Με πείρα και σοφία
Εφόσον, κατά τα τεκμήριο, μόνο αυτός έχει τα προσόντα να ηγηθεί της Κεντροαριστεράς -η Βαβυλωνιακή «Αριστερά» είναι για τα πανηγύρια- η προοπτική του θα προκύψει από μια λιτή ανακοίνωση λίγων γραμμών εκ μέρους του:
Αναλαμβάνω πρωτοβουλία για την ανίχνευση προϋποθέσεων δημιουργίας νέου προοδευτικού πολιτικού φορέα, που θα διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Τίποτε άλλο. Ούτε εργαστηριακή ίδρυση κόμματος, ούτε επανασυσπείρωση Συριζαίων που κοσμούσαν τις κυβερνήσεις του και τον βούλιαξαν -ούτε επαφές με τελειωμένους του ΠΑΣΟΚ, που κουβαλούν λαϊκή οργή για τα πεπραγμένα τους. Απλώς μια ανακοίνωση πρωτοβουλίας.
Αν δεν ανταποκριθεί κανείς, θα έχει την απόδειξη ότι ο κύκλος του έκλεισε. Δεν «αρέσει» πλέον.
Αν υπάρξει ενδιαφέρον, θα κριθεί από την ικανότητά του να το οργανώσει σε κόμμα. Με δομή, εμπροσθοβαρή ηγετική ομάδα, ιδεολογία και πολιτική με ευρωπαϊκό πρόσημο.
Διαθέτει την πείρα και τη σοφία να αποφύγει τα θανάσιμα αμαρτήματα -και πρόσωπα- του περιθωριακού κόμματος που παράλαβε. Και παρ’ ότι το έφτασε στην κυβέρνηση, δεν έγινε ποτέ κυβερνώσα δύναμη.
Μια λεπτομέρεια: δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει -πρέπει να τον ανοίξει ο ίδιος. Κανείς δεν θα τον ενθρονίσει στο ρόλο που έχασε , γιατί τον μοιράσθηκε με τον Πολάκη, τον Παππά και τη λοιπή κομπανία της παρακμής.
Αλλά, για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή…
