Γράφει ο Καναλάρχης σου
Κάθε χρόνο, σαν καλοστημένο καρναβάλι της υποτέλειας, το Ίδρυμα Μπότση απονέμει τα αποκαλούμενα «δημοσιογραφικά βραβεία». Με τυμπανοκρουσίες, παρουσίες Προέδρων της Δημοκρατίας και χειροκροτήματα από την «ελίτ της πένας», η τελετή επιχειρεί να διατηρήσει ζωντανό έναν θεσμό που εδώ και χρόνια έχει πάψει να τιμά τη δημοσιογραφία — και τιμά πλέον μόνο τη διαπλοκή, την κομματική νομιμοφροσύνη και τον δημοσιοσχετίστικο αυλοκολακισμό.
Δημοσιογραφία του λούστρου και της δουλοπρέπειας
Ουδείς τολμάει να πει το αυτονόητο: τα βραβεία Μπότση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ετήσια επιβράβευση του “καλού παιδιού” του συστήματος. Όχι αυτού που ερευνά, αποκαλύπτει, ενοχλεί ή πληρώνει το τίμημα της ανεξαρτησίας. Αντιθέτως — ανταμείβεται αυτός που σιωπά, “γράφει κατά παραγγελία”, γλείφει με επιμέλεια και κάνει «το κορόιδο» όταν οι εξουσίες παρανομούν.
Πίσω από την υποκριτική βιτρίνα περί «αριστείας στη δημοσιογραφία» κρύβεται ένας θίασος δημοσιογράφων-μαϊντανών, παρουσιαστών που απλώς διαβάζουν autocue, πολιτικών συντακτών που γνωρίζουν περισσότερα για τα βράδια των Υπουργών στα μπουζούκια απ’ ό,τι για τους νόμους που ψηφίζονται, και αρθρογράφων που ανταλλάσσουν γραμμές πολιτικής στήριξης με πρωινά τηλεφωνήματα του Μεγάρου Μαξίμου.
Βραβείο «Έγερσις» στον δημοσιογράφο του briefing
Μην απορείτε αν φέτος βραβευτεί κάποιος που καλύπτει το κυβερνητικό ρεπορτάζ χωρίς να έχει κάνει μία ερώτηση σε Συνέντευξη Τύπου εδώ και τρία χρόνια. Ή αν πάρει τιμητική διάκριση ο παρουσιαστής που λέει “ευχαριστούμε πολύ Υπουργέ” δέκα φορές σε ένα λεπτό, μην τυχόν και παρεξηγηθεί ο “χρηματοδότης” του καναλιού.
Τα Βραβεία Μπότση πλέον είναι η τελετή απονομής του “Χρυσού Μπαμπακιού” — προς όλους εκείνους που τύλιξαν το ρόλο της δημοσιογραφίας με μαξιλαράκια και κορδέλες για να μην τσούξει κανέναν πολιτικό ή επιχειρηματία. Είναι τα «Όσκαρ Συστημικής Συμμόρφωσης», τα εύσημα της πλήρους υποταγής σε κάθε εξουσία, από κυβερνήσεις μέχρι εκδότες με offshore.
Πού είναι οι ρεπόρτερ; Πού είναι η έρευνα;
Ποιον βραβεύουν τελικά τα βραβεία Μπότση; Τον ρεπόρτερ που ξεσκέπασε σκάνδαλα; Τον ερευνητή που πήγε κόντρα στον όμιλο που τον πλήρωνε; Τον φωτορεπόρτερ που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών συγκρούσεων; Εκείνον που αγωνίζεται για την αλήθεια στο έγκλημα των Τεμπών; Τον ανταποκριτή που έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά για να καταγράψει την ιστορία; Όχι βέβαια. Αυτοί δεν έχουν ούτε dress code ούτε χορηγούς.
Βραβεύονται, φυσικά, οι “αρμοί της δημοσιογραφικής εξουσίας” — εκείνοι που με ύφος αυθεντίας στήνουν «πανελίστικα δικαστήρια» στα δελτία, χειραγωγούν κοινή γνώμη, μετατρέπουν τον δημόσιο λόγο σε σαπουνόπερα πολιτικής εξίσωσης.
Τα βραβεία Μπότση ως μνημείο παρακμής
Μαζί με τα σκηνικά πολυτελείας και τις μπουτίκ ομιλίες περί «λειτουργήματος», τα βραβεία Μπότση είναι πλέον μνημείο παρακμής. Δεν απονέμονται στους καλύτερους δημοσιογράφους. Απονέμονται στους «πιο βολικούς», στους «πιο εξυπηρετικούς», στους «πιο ασφαλείς». Είναι το ετήσιο τελετουργικό της ομερτά μεταξύ εξουσίας και media, υπό τα χειροκροτήματα αυτών που επωφελούνται.
Η αλήθεια δεν έχει θέση στη σκηνή
Η πραγματική δημοσιογραφία — αυτή που τρέχει, ρισκάρει, συγκρούεται — δεν προσκαλείται καν στην αίθουσα. Κι όταν προσκληθεί κατά λάθος, της φορούν smoking, της κολλούν ετικέτα «ειδικού σκοπού» και της δίνουν βραβείο για «συνολική προσφορά» λίγο πριν την εξαφανίσουν από την τηλεόραση.
Το μόνο που ίσως αξίζει να γραφεί στα χρονικά για τα Βραβεία Μπότση των τελευταίων ετών είναι το εξής:
Είναι το σημείο όπου η δημοσιογραφία σταματά και ξεκινά η δημόσια σχέση.
ΥΓ: Αν τα επόμενα χρόνια δούμε να απονέμεται βραβείο Μπότση σε κάποιο AI που παράγει κυβερνητικά non-papers, μην απορήσετε. Η τεχνητή νοημοσύνη είναι πιο αντικειμενική από κάποιους που τιμώνται κάθε χρόνο στο όνομα της… δεοντολογίας.
