Του Μιχάλη Ψύλου
Ρωτώντας την επομένη των ευρωεκλογών όσα νέα παιδιά συναντούσα, αν ψήφισαν, η απάντηση αρχικά με τρόμαξε: Σχεδόν όλοι δεν είχαν ασκήσει το εκλογικό τους δικαίωμα, προβάλλοντας κάποιες δικαιολογίες .
Γιατί ένα νέο παιδί, μορφωμένο και ενημερωμένο, να μην ενδιαφέρεται για τις εκλογές; Γιατί να συμβαίνει αυτό στις αρχές του 21ου αιώνα;
Δεν είναι μια ερώτηση που μπορεί να απαντηθεί εύκολα και γρήγορα.
Αλλά και όσοι νέοι είπαν πως πήγαν να ψηφίσουν, απάντησαν αφοπλιστικά πως δεν μπήκαν στον κόπο να μάθουν τι κρίνεται στις ευρωεκλογές ,ποιοι είναι οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές και τι υπόσχονται να κάνουν, αν εκλεγούν.
Και γιατί να το κάνουν αυτό; Αν έχουν φιλοευρωπαίους γονείς και παππούδες, θα τους θυμίζουν τη μεγάλη ιστορία της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης.
Αν έχουν δύσπιστους γονείς και παππούδες, θα έχουν ακούσει να κατηγορούν την Ευρώπη των γραφειοκρατών, την Ευρώπη των εμπόρων, για την Ευρώπη που έχει χάσει την ψυχή της.
Είναι όλες παλιές ιστορίες, αναλύσεις που επηρεάζουν ελάχιστα και συγκινούν ακόμα λιγότερο τη νέα γενιά. Όταν μιλάμε τόσο πολύ για ρίζες, όταν διεκδικούμε μόνο ένα ένδοξο παρελθόν, πιθανότατα υμνούμε ένα ήδη ξερό δέντρο.
Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ριζικών πολιτικών αλλαγών. Τα κόμματα που κάποτε ήταν πλειοψηφικά έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Πολλοί αλλάζουν την πολιτική τους άποψη ,όπως αλλάζουν τα ρούχα τους.
Πέρασαν οι παλιές εποχές που κάποιος γεννιόταν και πέθαινε δεξιός ή κομμουνιστής ή οτιδήποτε άλλο. Ίσως γιατί αλλάζοντας τα πάντα, τελικά δεν αλλάζει τίποτα. Και αυτός είναι ο λόγος που πολλοί άνθρωποι δεν πάνε να ψηφίσουν, γιατί τελικά δεν αλλάζει τίποτα.
