Διαβάστε τι γράφει ο Θανάσης Καρτερός στην Αυγή:
Αυτό με τον Κασσελάκη που διαλύει τον ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει λίγο, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια, τον Γκορμπατσόφ που διέλυσε τη Σοβιετική Ένωση. Ορισμένοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι αν ένα σύστημα, μια χώρα, και στην περίπτωσή μας ένα κόμμα με διαδρομή δεκαετιών, μπορεί να το διαλύσει ένας άνθρωπος, χωρίς μάλιστα καμιά αξιοσημείωτη θητεία σε αυτό, τότε είναι ήδη τελειωμένο κόμμα και δεν το ξέρει. Πουκάμισο αδειανό -κι αυτό ειπώθηκε- υπερασπίζονται όσοι αγωνιούν ότι πάει για διάλυση. Και πρέπει, μάλιστα, να το σώσει ο πρώην πρόεδρός του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαλύεται, βέβαια. Περνάει μια φάση δύσκολη, επικίνδυνη, ταραγμένη. Αλλά από πού κι ως πού διαλύεται; Κάποιοι αποχωρούν – έχει ξαναγίνει. Κάποιοι καταγγέλλουν με σφοδρότητα την ηγεσία του – έχει ξαναγίνει. Κάποιοι τον τελειώνουν – κι αυτό έχει ξαναγίνει. Μήπως θυμάστε τις συνιστώσες του που τώρα ταξιδεύουν σε άλλα πελάγη; Τη ΛΑΕ; Τη ΔΗΜ.ΑΡ.; Πρώην προέδρους και δεκάδες αξιόλογα στελέχη που διάλεξαν άλλο δρόμο; Και κάποιοι έγιναν πολέμιοι του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, και μάλιστα με τρόπους κάθε άλλο παρά ευγενικούς;
Είναι ίδια η σημερινή κατάσταση; Όχι βέβαια. Τόσο σφοδρή τρικυμία δεν έχει περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν βιάζονται να τον τελειώσουν οι αποκεί, γιατί βιάζονται και ορισμένοι αποδώ; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χιλιάδες μέλη, τη δική του ιστορία, τη δική του αξιακή ταυτότητα. Καλύπτει πολιτικά και κοινωνικά έναν χώρο που κανείς άλλος δεν μπορεί να καλύψει. Συνεπώς, τι νόημα έχει να προκαταλαμβάνουμε το τέλος του; Παρεμπιπτόντως, τι νόημα έχουν και τα SOS στον Τσίπρα; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο χάλια που ένας άνθρωπος μπορεί να τον τελειώσει, τότε κανένας δεν μπορεί να τον σώσει.
Αλλο πράγμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει. Ριζικά. Να προσαρμοστεί στις συνθήκες που αλλάζουν με ταχύτητα. Να γειωθεί, όπως λέγεται, σε μια πραγματικότητα που είναι εντελώς διαφορετική από το 2010, το 2015, το 2019. Με την έννοια αυτή, ναι, πρέπει να τελειώσει. Η κρίση να γεννήσει νέο ΣΥΡΙΖΑ με νέες δυνατότητες και νέες απαιτήσεις. Κι αυτό επίσης κανένας μόνος του δεν μπορεί να το πετύχει. Όσο και αν φαντάζεται ότι μπορεί. Αλλά και όσο άλλοι, αντί να συνδράμουν, διαβεβαιώνουν ότι δεν μπορεί…
