Του Μιχάλη Ψύλου
«Ένα στοίχημα εξαιρετικά, επικίνδυνο», γράφει το Politico. Για «πολιτικό δυναμίτη» κάνει λόγο η βρετανική Daily Telegraph. «Καταρρέει το φράγμα πυρόσβεσης απέναντι στην ακροδεξιά», προειδοποιεί η γερμανική Die Zeit.
Τα πρωτοσέλιδα των Μέσων ενημέρωσης σε όλον τον κόσμο αναφέρονται φυσικά στις «πρωτοφανείς» πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία, μετά τις ευρωεκλογές, όπου η ακροδεξιά «Εθνική Συσπείρωση» της Μαρίν Λεπέν αναδείχθηκε πανηγυρικά πρώτη δύναμη.
Και τώρα η ακροδεξιά είναι προ των πυλών της εξουσίας στις βουλευτικές εκλογές που προκήρυξε εσπευσμένα ο πρόεδρος Μακρόν.
Οσο και αν φαντάζει τρομακτικό, η Γαλλία -ιστορικά ένα πολιτικό και κοινωνικό εργαστήρι- είναι σήμερα ο μεγεθυντικός φακός που αποκαλύπτει τη νέα πορεία ολόκληρης της Ευρώπης. Μια ήπειρος που αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο με τον υπόλοιπο κόσμο. Έναν κόσμο που κυριαρχείται από αυταρχικά καθεστώτα που δεν ήταν ποτέ πιο ισχυρά. Έναν κόσμο όπου βασιλεύει το δίκαιο των ισχυρότερων και όπου το διεθνές δίκαιο δεσμεύει μόνο αυτούς που πιστεύουν σε αυτό.
Η νίκη της άκρας δεξιάς τόσο στη Γαλλία και η μεγάλη άνοδός της σχεδόν σε όλες τις χώρες της ΕΕ, επιβεβαιώνει την αποκρυστάλλωση των γεωγραφικών, κοινωνικών και πολιτιστικών ρωγμών στη Γηραιά ήπειρο.
Ένα πραγματικό κοινωνικό και πολιτισμικό σχίσμα μεταξύ της μεσαίας και εργατικής τάξης, ανάμεσα στον «κόσμο από πάνω» και τον «κόσμο από κάτω».
Η νίκη της ακροδεξιάς είναι όμως και σύμπτωμα της ηθικής και πολιτικής παρακμής του λεγόμενου φιλελεύθερου ρεύματος -του περίφημου «ακραίου κέντρου»- που είναι έτοιμο να κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εξουσία. Αφού πρώτα δανείστηκε και στη συνέχεια υιοθέτησε πολλές θέσεις της άκρας δεξιάς. Πιστεύοντας ότι έτσι θα κρατήσει τους παραδοσιακούς συντηρητικούς ψηφοφόρους, που ελκύονται από τις ακροδεξιές σειρήνες, ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ανέχειας, έλλειψης εναλλακτικού δημοκρατικού οράματος.
Το «ακραίο κέντρο» δεν διστάζει μάλιστα να παίζει με τη φωτιά, παραδίδοντας τα κλειδιά της εξουσίας στις πιο αντιδημοκρατικές δυνάμεις που είναι αχαλίνωτες . Με την «ελπίδα» ότι θα αποτύχουν και ότι την επόμενη φορά, η εξουσία θα επιστρέψει στους «κανονικούς» ιδιοκτήτες της.
Με αυτή τη λογική άλλωστε ο Μακρόν, ο πιο κυνικός εκπρόσωπος του «ακραίου κέντρου», προκήρυξε πρόωρες εκλογές. Με την ελπίδα πως ακόμη και αν κερδίσει η άκρα δεξιά, θα αναγκαστεί να γίνει «συστημική» ως κυβερνώσα δύναμη. Και έτσι να «ξεσκεπαστεί» στα μάτια των ψηφοφόρων της.
Αυτό που είναι ξεκάθαρο, ωστόσο, είναι ότι τα αποτελέσματα μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης στη Γαλλία θα επεκταθούν πολύ πέρα από τα σύνορά της. Και αυτό θα ασκούσε πίεση σε ολόκληρη την ΕΕ.
Φυσικά, οι δημοκρατίες δεν πέφτουν από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά αυτό το τεράστιο κύμα της ακροδεξιάς αρχίζει να θυμίζει σε πολλούς την περίοδο του Μεσοπολέμου.
